Dag 3 en 4

Dag 3
Om 11 uur gehaald door Kea campers en alle papierwerk doorpraten, handtekeningen zetten, en de camper inspecteren. We werden door een allervriendelijkst meisje geholpen en kreeg een knuffel toen we weggingen. Het was spannend! Links rijden, stuur links en schakelen links. Het ging af en toe mis met terugschakelen en dan sloeg de motor af. We zijn eerst naar een grote supermarkt gegaan om boodschappen in te slaan en op zoek te gaan naar een visitors adapter. Lastig…ik had de verkeerde stekker mee en dus kon ik niks zelf opladen.
Mijn laptop heeft randaarde, dat maakt het extra lastig.
We zijn naar het noorden gereden naar Matakohe. Daar is een Museum , het Kaurimuseum en daar de camper op de camping gezet. Allemaal campers daar en natuurlijk ook Nederlanders.
We maakten kennis met onze ontzettend spontane buren. Boon en Sally, wonend in Australië en van oorsprong uit Maleisië. Na het eten uitgebreid gefilosofeerd met ze en we hebben dezelfde inzichten over het leven. Heel bijzonder dat we uitgerekend naast elkaar stonden.
Van Nederlanders hun reisstekker geleend zodat we de mobieltjes konden opladen.

Dag 4.

S morgens werden we op tijd wakker, ontbeten en naar het Matakohe Kauri museum.
De Kauribomen zijn massaal gekapt in de eerste helft van de eeuw en de rest is nu beschermd gelukkig. Als de boom beschadigd is stroomt er een soort hars uit. Het gestolde hars wordt door de jaren heen een soort barnsteen. Het ruikt heel kruidig en het heet Kaurigum.
Door de Maori gebruikt als een soort vuursteen, als kauwgom ( met kruiden er doorheen), als fakkels.
We gingen richting noorden en stopten om boodschappen te doen. We vonden ook een reisstekker! Hij doet het alleen niet in de camper. Bij Waipoua Visitors centre uitgestapt. Dat ligt midden in een prachtig Kauribos en een stukje gewandeld. Prachtige bomen en planten.
Nog verder naar het noorden staat de grootste Kauriboom van NZ. De Tane Mahuta! (zie foto’s) Natuurlijk wilden we hem graag zien. Helemaal door hekwerken beschermd. De wortels zijn te kwetsbaar en iedereen wil natuurlijk anders deze grote reus aanraken.
Van Aperehama hadden we nog niks teruggehoord en pas bij Opononi hadden we contact, omdat onze telefoon geen bereik had. Achteraf bleek dat we niet het juiste telefoonnummer hadden, Gelukkig hadden we nog een ander nummer en uiteindelijk kregen we contact. We wisten nl niet precies waar hij woont. Toen we uiteindelijk contact hadden bleek dat hij niet zo noordelijk woonde als we dachten, en moesten we 80 km terug naar het zuiden, naar Te Kopuru, iets onder Darangville. Iets noordelijk van Darganville op de terugweg was ik zo vreselijk moe ( nog last van jetlag?) dat we besloten een mooi plekje te zoeken bij het Kai Iwi Lake. Een uurtje geslapen voordat we op zoek gingen naar Te Kopuru. Tante Anne houdt een oogje in het zijl over het cafe Aratapu Tavern. Zoon William en zij wonen in Te Kopuru en dus deels in een vleugel bij het cafe. Aperehama woont nog niet zo lang bij ze. Hij is iemand met de kennis van zijn voorouders en heeft begeleiding nodig. Tante Anne is een Matakite en zij leidt hem ahw op. Aperehama doet bv het voorzingen bij begrafenissen. Hij was samen met Zinnia, een nicht van Piripi de hele week in Wellington, waar hij eens in de maand een week cursus heeft over de oude Maori kennis, muziek, enz.
Het cafe gemakkelijk gevonden en we werden allerhartelijkst door aunti Anne ontvangen. Zoon William is een geweldig mooi mens. Een gedrongen brede Maori met hele lieve oogjes en HEEL veel humor. Hij is officieel nog getrouwd met een Nederlandse en heeft een zoon van 18, maar leven al jaren gescheiden. Als een goede Maori zoon is hij als oudste bij zijn moeder gaan wonen om voor haar te zorgen.
Na het eten samen naar het huis gegaan en lang met aunti gepraat. Een wijze vrouw.
Aperehama belde dat hij bleef slapen in Auckland, het was al laat, dus we gingen slapen.