Dag 31 tm 33, Rakaia, Christchurch

Dag 31 tm 33, 24 tm 26 november, Rakaia, Christchurch en vliegen naar Samoa

Maandag 24 november:We maakten de keuze te overnachten in Rakaia. De rivier had de vorige keer nogal indruk gemaakt. Breed en veel bloemen in het grind tussen de stromen.
De oostelijke kustweg vinden we allebei nogal saai. De kust zie je weinig, wel boerenland, plaatsjes en industrie. Weinig mooie uitzichten. De vorige keer hadden we gekeken of we de yellow eyed of blue penguins konden bekijken vanuit een kijkhut meer zuidelijk, maar ze lieten zich niet zien. Deze keer bij Ouamarou een nieuwe poging. Tot onze teleurstelling was er hier een visitorscentre en een Penguintour zoals ze het noemen en het kost nogal wat. Helaas geen toegang op een andere manier. We wisten van de vorige keer dat je de meeste kans hebt ze te zien te krijgen aan het begin van de avond en nu waren we er in de morgen.
Verder gereden naar Timaru en bij “Oscar’s cafe” carrotcake en longblack ( zwarte koffie) genomen en even rondgelopen. Nogal statige engels aandoende gebouwen. Ik heb de indruk dat deze hoek, ik weet het ook nog van Dunedin, vooral engelse en schotse invloeden heeft. Dat zie je terug in de bouwstijl van de oude huizen, de engels aandoende rozentuintjes, het werken met hoge heggen. Timaru was net als de andere plaatsjes waar we door zijn gekomen deze vakantie in Kerstsfeer. Iets waar we raar tegenaan kijken. Begin november al de kerstliedjes in de winkels is iets too much! Hier zijn ook nog eens de straten versierd met grote hangende kerstengelen en sterren.
Rond 4 kwamen we aan in Rakaia. We zijn eerst de rivier overgegaan omdat we op de kaart meenden te zien dat de camping daar lag. Nee dus, weer keren, niet erg, want deze mega brede rivier met snel stromende waterstromen stond vol met gele lupinen. De zoete geur komt je tegemoet. Ik hoorde later bij de receptie van de camping dat ook de lupine geen inheemse bloemensoort is en dat er overwogen wordt ze uit te roeien net als de brem en de gaspeldoorn.
Hmm jammer zou dat zijn. Veel ansichtkaarten zie je met de lupine op de voorgrond. Is inmiddels een visitekaartje van Nieuw Zeeland in deze tijd van het jaar! Het is de warmste dag tot nu toe, een graad of 27 en het was lekker toeven in de schaduw.
Vanavond en morgen inpakken. Eind van de middag worden we verwacht bij Alieke en John en hun 3 jongetjes, de vroegere overburen van mijn oom en tante in Vlaardingen. De vorige keer hebben we ook onze overgebleven spullen achter gelaten. Altijd handig:J

Dinsdag 25 november: De tassen ingepakt, een laatste was gedraaid en de camping verlaten.
We reden weer over de Rakaia rivier en zagen tot onze verrassing nu een brede rivier stromen i.p.v. de smalle stroompjes met grind ertussen waar de lupinen groeiden. Het resultaat van hevige regenval deze week in het westen en noorden van het Zuider Eiland. In Nelson hadden zelfs straten blank gestaan hoorden we eerder in het nieuws.
Er stond een straffe wind en dat merkten we behoorlijk tijdens het rijden.
Niet zover voor Christchurch zagen we borden van een bedrijf dat “knitworks” heet. Grazende Alpaca’s rondom en hal vol gebreide spullen. Gemaakt van zacht possumwol, alpaca of schapenwol. Een eenvoudige ecru schapenwollen trui gekocht voor weinig geld en verder. We werden na 3 uur verwacht door onze kennissen en we hadden nog tijd over. Hans wilde graag naar de Diamond bay.Dat ligt ten oosten van Christchurch. ( op het zelfde schiereiland aan het oostelijke puntje ligt Akaroa, waar we het de vorige keer zo bijzonder vonden, maar te ver voor nu)
Behoorlijk gebergte moesten we nemen om er te komen! Na veel bochtenwerk, steile hellingen, grote diepten, mooie uitzichten kwamen we aan in de Diamond bay. Mooi! Hemelsbreed dicht bij Christchurch en zo prachtig!
Weer naar Christchurch via een bergpas en we zagen de stad in de diepte liggen.
We wisten in welke wijk we moesten zijn en met een globaal plattegrondje was het niet moeilijk te vinden. Het vinden van de straat leverde heel wat rondjes rijden op. Uiteindelijk Alieke gebeld en we bleken er maar 2 straten vanaf te zijn.
Het was leuk ze weer te ontmoeten, de 2 oudste jongens zijn nu 7 en 4 en flink gegroeid en inmiddels is er nummer 3, ook al weer ruim 2. Een herkenbaar jongensgezin!
De jongens waren meteen vertrouwd met ons en Hans genoot van het stoeiwerk. Na het eten samen bijpraten en gaan slapen in de al klaargemaakte extra kamer ( oma komt volgende week over uit Nederland) . Kwam goed uit, want in de camper stonden onze grote ingepakte tassen nogal in de weg en het bed was er niet opgemaakt.

Woensdag 26 november:
Afscheid genomen van Alieke, John en de jongens en de camper volgetankt.
Bij Kea werden we meteen geholpen en de camper werd geïnspecteerd. Een half uurtje later bracht de taxi ons naar het vliegveld.
We waren mooi op tijd om rustig uit te zoeken waar we moesten inchecken en Samoaans geld aan te kopen. Gelukkig hoeven we in Auckland niet meer onze koffers zelf op te pikken en opnieuw ermee door de douane.
In een uur waren we in Auckland. We moesten met een bus naar de international terminal. Koste even tijd voordat we dat doorhadden. Al met al waren we precies op tijd door de douane en begon het “boarden” al.
Mooi om te zien. Er zaten veel Samoanen tussen. Prachtige gekleurde “lavalava’s” ( soort sarong, vaak met het symbool van Samoa erop, een hybiscusbloem ( frangipani))
Wat ons meteen opviel is de vriendelijkeheid van de Samoanen. Je hoeft maar even oogcontact te hebben en je krijgt de meest prachtige glimlach die je je maar kunt voorstellen. ( eentje die ook de ogen bereikt)
We vlogen rond half 4 ’s middags op woensdag 26 november en kwamen aan om half 8 ’s avonds, maar dan 24 uur eerder, op dinsdag 25 november! Een snelle verjongingskuurJ
De rest van het verslag van onze dagen op Samoa in het volgende bericht.