Kaikoura, Lewis pass Arthurs pass Mt Sommers

Dag 25, dinsdag18 november: Jaap en Tineke uitgezwaaid die richting de westkust gingen en wijzelf zijn een kwartiertje later vertrokken, iets na 9 uur richting Kaikoura aan de oostkust.
Ik had gelezen dat woensdag een zonnige dat zou zijn in Kaikoura en we wilden erg graag mee met een walvistocht.
Via Nelson deze keer, een gedeeltelijk bergachtige weg.en ook kwamen we weer via het prachtige wijngebied van Blenheim.
In Blenheim koffie gedronken en door naar Kaikoura.
Dit stuk oostkust kenden we nog niet. Het eerste stuk ook uitgestrekte wijnvelden. Erg mooi.
Boven Kaikoura waren nogal wat rotsachtige eilandjes en bij 2 ervan was aangegeven dat er een zeehondenkolonie zou zijn. WOW zoveel bij elkaar! Hans klauterde tot dichtbij een paar en kon mooie foto’s en filmpjes schieten.; De grote liet hij voor wat ze waren, want ze kunnen nogal agressief zijn als ze zich bedreigd voelen en het eerste grote mannetje was nogal aan het grommen toen Hans in de buurt kwam.
Om een uur of 3 waren we in Kaikoura en een plek gevonden op de TOP 10 camping. Redelijk in het stadje, het beginpunt van de walvistochten recht achter de camping.
We hebben meteen geboekt. Er ging er een tocht om 6.45 en eentje om 14.15.
We besloten de ochtendtocht te nemen. Wel heel vroeg, maar de grootste kans op rustiger water EN op walvissen die zich laten zien.
Hans heeft nog een lange wandeling gemaakt naar een zeehondenkolonie ten zuiden van het stadje en terug een lift gekregen ( had zich nogal op de afstand verkeken). Alvast de broodjes voor de volgende morgen gesmeerd en op tijd naar bed.

Dag 26, woensdag 19 november: Hans werd spontaan om half 6 wakker. Het was zonnig en de bergen achter Kaikoura lieten zich zien! Prachtige besneeuwde bergtoppen! Ik ben er ook maar meteen uitgegaan. Even een kop koffie om wakker te worden en een broodje en op naar ons walvisavontuur. Door een gat in het hek van de camping het spoor overgestoken en ingechecked voor de walvistocht. Er bleek een dolfijnentocht al om half 7 te vertrekken en het was al erg druk in het centrum.
Om 7.15 bleken we echt te vertrekken met een bus naar de plek waar de boot klaar lag voor ons. Eerst een stuk gevaren. De bemanning heeft sonar en kan zo aardig bepalen of er walvissen in de buurt moeten zitten. Zodra de boot stil lag mochten we aan dek. Maar helaas, geen walvissen. De kapitein had via radiocontact gehoord dat 6 mijl verderop wel een walvis was gespot. Dus wij weer naar binnen en full speed ahead. We mochten weer aan boord en ja hoor, een mega walvis ( sperm whale, het grootste soort) lag gedeeltelijk aan de oppervlakte en spoot af en toe. Op een meter of 10 afstand lagen we met de boot. Indrukwekkend dichtbij.
Na een minuut of 20 dook hij onder, maar liet eerst nog zijn mega staart zien. Prachtig!
Iets verder gevaren omdat er een 2e walvis gespot was. Maar helaas, toen wij kwamen dook hij net onder. Sommigen zagen nog net zijn staart als afscheid. Ze zwemmen in minimaal 800 meter diep water, de zee was op deze plekken ca 1100 meter diep!
De tijd zat er bijna op, dus geen tijd meer op nog een walvis te wachten. We moesten weer naar binnen en toen de boot dichter bij de kust was weer goed nieuws. Er zwom een hele kolonie dusky dolfhins! Wij weer aan dek. Dit is super!! Links, rechts, onder de boot, in de verte, springende, spelende, snel zwemmende dolfijnen. Bijna niet te filmen zoveel. Wat was dat een prachtige toegift! Onze vorige reis hadden we al kennis gemaakt met de Hector dolphins in Akaroa, waar we mee zwommen. Nu deze grote hoeveelheid zo dichtbij!
Nog een blik op een kolonie zeehonden en we waren om 10 uur weer terug in de haven. Met de boot werden we weer naar het beginpunt gebracht.
Ondanks meerdere lagen kleren erg koud geworden. We werden met een hete kop thee en de rest van de broodjes snel weer warm. De camper voor vertrek klaargemaakt, in Kaikoura nog een paar boodschappen en weer op weg.
We zijn tot nu toe dus lekker aan het zigzaggen. Van Blenheim in het noordoosten, naar het Abel Tasman in het noordwesten, daarna naar Kaikoura in het oosten en nu weer naar de westkust via de Lewispas (langs Hanmar springs)
Een hele mooie route! We reden het grootste gedeelte door dalen omringd door bergen. Een heel groot gedeelte deed ons denken aan Glen Coe in Schotland. Groene bergen, sommige helemaal bedekt met ( hier ongewenste, maar wel erg vrolijke) gele brem. Daarna een aantal grimmige bergen met besneeuwde toppen. Later hingen ze in de wolken en kregen we wat regen. Halverwege in een pub een kop koffie om lekker wakker te worden.
Om een uur of 5 reden we Greymouth binnen. We zagen een pizzeria, en daar eerst lekker gegeten. Daarna naar de beachcamping in de stad zelf. Het regent en Hans heeft nog geen strand verkend deze keer. Het streven is redelijk op tijd naar bed en morgen slapen zolang we kunnen..


Dag 27, donderdag 20 november.Om 10 uur gingen we op weg naar Hokitika. We zijn er in 2005 ook al geweest. Hokitika staat bekend om zijn Jade industrie, door de Maori’s wordt het Pounama genoemd en de algemene naam hier is greenstone. De Maori’s hebben de rechten van gevonden greenstone. Als je een stuk vindt moet je het dus officieel overdragen aan de Maori’s. In Hokitia bestaan meerdere bedrijven die greenstone bewerken en verkopen, sommige echt grote werkplaatsen met verkoop en soms een cafe erbij.
We zijn begonnen bij de kleine maar zeer goede zaak waar we de vorige keer voor allebei een hanger hadden gekocht. Het is een familiebedrijfje en dezelfde ontzettend leuke vrouw hielp ons weer. We hebben wat kleine dingen daar gekocht, leuk om weg te leggen als kadootje. Even in het stadje rondgewandeld en toen verder naar de oostkant, deze keer via de Arthur’s pass. We boffen vandaag want het is erg zonnig en de hele weg hebben we de bergen in volle glorie gezien. Er ligt nog veel sneeuw op de toppen.
Niet zover voor de pass gingen we even naar een uitzichtspunt en daar zaten ze, 3 Kea’s, papegaaiachtige vogels. Onze camper is gehuurd bij het bedrijf KEA en we hadden er nog nooit eentje in levende lijve gezien. Het zijn nogal brutaaltjes, dol op alles wat glimt en dol op het rubber van je auto. Hans heeft prachtige foto’s kunnen maken. Vooral in de vlucht zie je hoe mooi van kleur ze zijn onder hun groenige vleugels. Vreemde beestjes, wel heel leuk te zien.. Deze pass is imposant, de bergen grimmiger dan die van de Hanmar pass die we gisteren namen. Natuurlijk oogt alles ook anders als de zon er helemaal bij is. Gisteren alleen het eerste stuk zonnig, daarna laag hangende bewolking en regenachtig.
Hans moest natuurlijk even de naam ARTHUR’S PASS fotograferen, en heel grappig was het dat in het dorpje zelf een cafe was met daarnaast een pand waar op stond OSCAR’S HAUS
Eigenlijk had Roeland zijn naam ergens op moeten staan, dan hadden we de namen compleet.
We zijn doorgereden tot Mount Sommers. Ongeveer ter hoogte van Christchurch het binnenland in. Hier staan we op een kleine knusse camping. Wat anders dan de gelikte top 10 campings met alles erop en eraan. Als het maar schoon is vind ik een eenvoudige plek wel zo leuk.