Dag 34 tm 39 SAMOA

Dag 34 tm 39 SAMOA Dag 33, dinsdag 25 november:
Een voorspoedige vlucht gehad van 4 uur. De hitte sloeg ons al tegemoet. De raampjes van het vliegtuig besloegen en het voelde heel klam en heet.
We waren vlot door de douane en ook de tassen hadden we snel te pakken alle 3. ( in NZ een koffertje gekocht voor de extra dingen. Omdat we via de USA vliegen mogen we ieder 2 x 23 kilo mee, we hadden elk maar 1 koffer van 23 kilo)
Er stond al iemand van Aggie Grey’s lagoon resort te wachten die ons naar een klaarstaande bus begeleide, heerlijk koel door airco.
Ons hotel ligt bijna naast het vliegveld, dus we waren er zo.
Na het inchecken werden we naar onze kamer gebracht door een jongen die onze koffers vervoerde.We liepen door de prachtige hal, een buitengang onder een overkapping tussen houtgesneden palen. Kamer 409. WOW wat een smaakvol geheel!
Zoiets moois nog nooit gezien! Op de 2 bedden in aqua tinten een beddensprei. Daarop een handdoek gedrappeerd en op de handdoek een welkoms bloemstuk ( mooi gerangschikt, los op een ondergrond van tissues). Ook op het bureau een bloemstuk, in de douche op de wastafel en zelfs in de gastendoekjes een los bloemetje.
We hebben het eerst op ons laten inwerken allemaal, foto van genomen en even bijkomen. Onze kamer heeft airconditioning en dat is geen overbodige luxe.
Voor het slapen gaan nog even op onderzoek uit in het hotel en nog een drankje kunnen bestellen voor sluitingstijd. We hebben nog even met een Franse jongen en een Australische vrouw ( van oorsprong Samoaanse) zitten praten.

Dag 34, woensdag 26 november

Na een goeie nachtrust op zoek naar de ontbijtzaal. Overal jonge mannen en vrouwen aan het werk, van kamermeisjes tot bedienden allemaal prachtig gekleed in Lavalava en kleurige shirts. Iedereen groet je hier met een big smile en de begroeting “TALOFA”
De ontbijtruimte is open, prachtige houten palen versierd met kleden en gedroogde palmbladeren, de overkapping versierd met houtsnijwerk en mooie kleuren. Een open ruimte als dit noemen ze een “Fale”.
We werden begeleid naar onze plaatsen en om de haverklap kwam er iemand langs die koffie wilde inschenken, een leeg boterkuipje weghalen of vragen of alles naar de zin was.
Iedereen heeft zijn eigen taak, Het meisje wat je inschrijft en je de tickets geeft, de algemene “opzichter” die als een havik in de gaten houdt of iemand iets nodig heeft en zijn mensen aanstuurt, de jongen die de broodrooster bediend, eentje die steeds eieren staat te bakken, de thee- en koffieschenkers, de opruimers, de aanvullers van lege dingen.
En allemaal, stuk voor stuk doen ze het met een glimlach, zorgvuldigheid en bovenal trots op wat ze aan het doen zijn. Voorkomend, maar gelukkig niet onderdanig zoals we dat in Maleisie hadden gezien.
Er is een keer in de week een show met Samoaanse dans en zang tijdens een buffet ( “Fia Fia”genoemd). Normaal zouden we dat vrijdag hebben in onze eigen vestiging, maar die show is geannuleerd en ervoor in de plaats konden we om half 6 mee met een van de bussen die ons naar het hoofdvestiging zou brengen in de hoofdstad Apia. Daar is elke woensdag een show.
We hadden dus de hele dag nog om te genieten van de mogelijkheden van dit mooi liggende hotel. Begonnen met het zwembad. Een heerlijke ligstoel in de schaduw, af en toe een verkoelende duik in de zee ( Hans) of zwembad ( allebei)
Ons verblijf was inclusief 15 minuten gratis massage per kamer. Dit moesten we regelen bij de Manaia, waar we meteen per persoon een uur + die 15 minuten boekten.
Ter overbrugging een gratis sauna genomen. We werden door de 2 masseuses opgehaald en geleid naar een massageruimte in de tuinen. 2 massagetafels in de open lucht. De masseuses werkten samen op, allebei met vaardige handen. Als massageolie gebruikten ze geurige cocosolie met tisane geur. Heerlijk zoetig. Het geluid van de vogels, ruisende bomen, het ultieme paradijsgevoel!

Om half 6 werden we met 3 bussen naar Apia vervoerd. Er was een reisleider die ondertussen vertelde over het leven op Samoa.
Het was onze eerste indruk van het leven op Samoa en we hadden allebei ogen te kort om alles in ons op te nemen.
Het is niet zo ver naar Apia, maar omdat het een aaneenrijging van dorpjes is, en je daar maar 20 mile per uur mag rijden, verder omdat iedereen aan het begin van de avond thuis is, naar Rugby bijeenkomsten, familie, kerk gaat zijn er nogal wat mensen op straat en iedereen leeft natuurlijk so wie so meer buiten.
We werden in Apia ontvangen in het Aggie Grey’s hotel, de hoofdvestiging en met veel smiles en “talofa” onthaald.
We zaten helemaal vooraan bij de “FIAFIA” en de zang en dansgroep was werkelijk fantastisch mooi! Elegante vrouwen die vaak zittend een dans opvoerden met prachtige elegante handgebaren, mooi gekleed, bloemen in hun haar of als slinger om hun hals.
De mannen zagen er stoer uit, met geverfde strepen op hun gezicht en body, soepele bruine lijven, veel mannelijke hormonen, veel geschreeuw, geklap, slaan op hun borst, zingend en dansend. Wat een energie! De show werd door een van de mannen op humoristische wijze ingeleid.
Hans werd op het bijna einde van de show meegetrokken door een mooi meisje om te gaan dansen en kreeg een bloemenslinger van haar en kort erna kreeg ik van een heel mooi meisje waar ik veel oogcontact mee had gehad een prachtige slinger omgehangen. ( helaas waren onze kamermeisjes erg “opruimerig” en onze prachtige slingers waren de volgende dag al weggehaald zonder een foto er van te hebben!)
Als klap op de vuurpijl ging de show verder aan het zwembad met de beroemde “firedance”
Overal fakkels, jongens die er in een hoog tempo de gekste toeren mee uithaalden, de balkons op sprongen, het dak en op verschillende niveaus lieten zien onder tromgeroffel wat ze konden met de toortsen. Heel indrukwekkend! Tot slot sprongen ze een voor een het zwembad in.
Het buffet was erg goed. Deze avond koste ons alleen de drankjes! Om half 10 werden we weer met de bus terug gebracht naar ons hotel.

27 tm 30 november

Bij ons reispakket in zat een huurauto die we donderdag 27 november meekregen vanuit een verhuurbedrijf bij het hotel. Het bedrijf zorgde ook voor het verplichte tijdelijke samoaanse rijbewijs. ( ongeveer 12 euro)
Hiermee zijn we 3 van de 5 dagen mee rond wezen rijden, waarvan we ook 2 keer Apia aandeden. Apia is een rommelige stad. We hadden een plattegrondje, maar daar stonden geen straatnamen op. Borden zie je er amper of heel onduidelijk, dus je moet op gevoel maar richting kiezen. Ze rijden hier rechts, nog wel, want ik hoorde dat dat volgend jaar gaat veranderen.
Naar een paar mooie winkels geweest, een warenhuis en een overdekte markt.
We hebben leuke inkopen gedaan, natuurlijk ook een paar mooie lavalava’s, de prachtig gekleurde lappen die als een soort sarong worden gedragen. En een paar mooie “nep” bloemen gekocht in 3 kleuren, die ik net als de Samoanen ( vooral de vrouwen, soms zie je een man met een bloem achter zijn oor of in het haar) achter mijn rechter oor draag.
( ben je getrouwd rechts, vrijgezel links)
Ik kleedde me de rest van de dagen voor het eten in LAVALAVA, met een bloem achter mijn oor en dat werd door de Samoanen erg gewaardeerd! Overal kreeg ik leuke opmerkingen, “ ah nice flower” of “ ah..beautiful” of “beautiful woman” meestal door de vrouwen werden dit soort dingen gezegd.


We hebben nog geprobeerd te boeken voor de boot van het eiland Savaii, anderhalf uur varen hier vandaan, wat erg de moeite waard zou zijn, de bewoners nog meer terug in de tijd leven, eenvoud, vulkaan, blowholes, meer schildpadden ( die wij niet gezien hebben), maar de boot was al volgeboekt op de dagen dat wij evt hadden willen gaan. Maandag was er wel plek, maar we wilden dit niet op onze laatste dag doen.

Het zwembad was iets waar we elke dag wel verkoeling zochten en Hans heeft nog een prachtige snorkeltocht gemaakt waarbij hij veel visjes en koraalsoorten zag.




Er waren een aantal opvallende dingen over Samoa. Het wonen bv is TOTAAL anders dan we ons hadden kunnen voorstellen. De familie’s bewonen 3 huizen. Eentje voor het eten, eentje voor het slapen en eentje als gemeenschapsruimte. Deze laatste is een overkapte open ruimte een “fale”, vaak ovaal, een houten vloer, palen rondom, vaak gedrappeerde kleden, soms banken of matrassen erin, meestal alleen de houten vloer. Deze ruimte zagen we later ook dienst doen als droogruimte voor de was ( of de schone natte was werd uitgespreid op de grond buiten)
De doden worden hier letterlijk voor de deur begraven. Dat zie je bij veel huizen, grote graftombes met bloemen er omheen en op, kleden, slingers. Sommige erg groot en pal voor de deur, sommige wat minder prominent aanwezig.
In elk dorpje zie je mega grote kerken. Het geloof is erg belangrijk. Ook al bezitten ze zelf amper iets, de kerk gaat voor. Je vindt hier allerlei geloven, Katholiek, Babtist, Mormoons, Bahaii, en dan nog verschillende protestantse stromingen. Om 7 ’s avonds gaat iedereen in gebed. Hangt van de lengte van het gebed af op welke tijd ze gaan eten. Rugby is hier de nationale sport. In de namiddag en avond zie je ze overal rugby spelen.
Honger lijden hoeft hier niet! Er zijn genoeg cocosnoten, bananen, mango´s, broodvruchten enz te vinden hier! De smaak is zoveel lekkerder dan de bij ons ingevoerde soorten!

Maandag 1 december
Onze laatste dag hier! We kwamen rond half 10 voor het ontbijt en een van de knullen waar we wel eens een praatje mee maakten kwam naar ons toe en zei dat hij wist dat het onze laatste dag was! ( niet van ons!) Hij zou met een paar andere jongens een HAKA gaan doen en voor ons een afscheidslied zingen! Dus gauw de camera gehaald en ja hoor..wij kregen een “special treatment” kennelijk vonden ze het erg leuk dat wij open stonden voor contact en interesse in hun toonden.
Geweldig!!! Het ontroerde ons en we vonden het super dat ze dat speciaal voor ons deden ( terwijl de rest van de zaal natuurlijk kon meegenieten)

Nog een laatste autoritje voordat we de auto moesten inleveren ( volgetankt natuurlijk ( omgerekend 35 euro voor een volle tank loodvrij)
We deden een tochtje langs de westkust naar beneden en via het binnenland weer omhoog.
In een van de dorpjes was de school net uit. Allemaal rode lavalava’s als uniform met blauwe bloesjes. We waren het dorpje voorbij en moesten een bergweggetje omhoog. Er liep een jochie van een jaar of 6 en hij gebaarde dat hij met ons mee wilden liften. Dus hij ingestapt. Het was drukkend warm! Wat een schatje! Hij heette Mafafa en een een paar kilometer verderop zei hij “stop” toen hij bij zijn huis kwam. Hij ging meteen bij het fruitstalletje voor de deur zitten om te gaan verkopen!

Verderop vroeg een vrouw van ongeveer 45 of ze een lift mocht omdat het zo vreselijk warm was. Natuurlijk ook haar meegenomen en een paar kilometer verderop bij haar huis afgezet.
Toen we getankt hadden en terug liepen begon het te regenen. Dat regenen ging over in een tropische wolkbreuk! Ondertussen de tassen ingepakt en gaan lunchen en ik zit nu even dit verslag af te maken en Hans is inmiddels gaan zwemmen. Regen of geen regenJ
Hij heeft de laatste paar dagen nogal last gehad van zijn darmen. Misschien de hitte, iets wat hij at of dronk. Ondanks de mineraalwater die we trouw drinken wordt bv alles wel gekoeld met ijsblokjes. Vast niet van mineraalwater! Het homeopatische middel lijkt te werken. Inmiddels hebben we een voorspoedige vlucht gehad naar LA. Het vloog letterlijk en figuurlijk om, omdat we allebei behoorlijk konden slapen! Verder was de vlucht een uur korter! Hans ligt nu te slapen en ik duik er nu ook even in. het is hier 3 uur s middags en mijn berichtjes zijn weer geplaatst. Morgen vliegen we om 4 uur in de middag en we zijn 4 december aan op Schiphol aan het einde van de middag.
We vinden het ook weer fijn om op weg naar huis te zijn! tot in Nederland!