dag 7, 8 , 9 en 10

Dag 7. De dag begon niet zo leuk. Ik ontdekte nl dat al ons papiergeld weg was. ( ongeveer 200 ND) Eerst twijfelde ik aan mezelf, had ik het dan toch ergens anders gestopt? Ik had het een paar dagen niet nodig gehad, alleen iets met de creditcard gekocht. Toen we het huis in kwamen meteen verteld. Aunti vond het HEEL naar, want vermoedelijk was het onder haar dak gebeurd. En Aperehama kwam meteen een knuffel brengen. Na het ontbijt had ik een afspraak met de kapper in Darangville en aunti riep ons apart. Het blijkt dat zij Aperehama niet vertrouwt. OMDAT ze dit soort dingen van hem had gehoord en hij een briljant persoon is, met veel oude kennis en respect van de ouderen vond zij het de moeite waard hem te begeleiden en op te letten. Het zat ons allemaal niet lekker, maar we besloten het los te laten eerst en naar de stad te gaan voor de kappersafspraak. Ik werd vlot geholpen en het ziet er goed uit.
Hans heeft nieuwe wandelschoenen gekocht bij een goede winkel en zowel Aperehama als aunti hadden wat zaken af te handelen bij de bank/postkantoor.
Daarna de WAKA bekeken, de prachtige kano die door warriors werd gebruikt in eerdere tijden. Een prachtige oude man, Mack, die opgegroeid is in de bush en veel oude kennis heeft legde ons van alles uit. Deze Waka is 19 m lang, en is in 2002 gereed gekomen. Het was een heel project voor ontspoorde Maori jongeren. Drugs/drankproblemen. Jongeren kregen een doel op deze manier en leerden meteen de oude tradities van het houtsnijden en boten bouwen. Dit onder leiding van Mack en andere ouderen. Vrouwen mogen niet in de boot en bij het bouwen ook niet in de buurt komen, want (menstruatie)bloed mag niet gemengd met het bloed van de voorouders. Achterop de boot zie je een beeltenis van de “man of peace” met zijn enorme penis en overal zie je gezichten ( van moeder aarde, de zee, de voorouders) De boot die hier gebouwd is heeft ook specifieke kenmerken van dit gebied en dat is in dit geval de ogen die van Pauwa (schelpen) gemaakt zijn. De boot bestaat uit 2 gedeelten en er is niets gespijkerd, alles met touwen/houten nagels. De speciale verbinding van de 2 gedeeltes zorgt ervoor dat geen golf te hoog is. Het beweegt ahw mee op de golven en breekt niet!
Allebei een t shirt gekocht van de waka. Een voordeel dat ik hier niet “ buitenmaats” ben. Haha geen probleem. 3xl is heel normaal hier, ik val absoluut bij deze korte stevige mensen niet uit de toon! Hans is met zijn nieuwe schoenen richting Gully beach en Ape en aunti zijn bij het cafe ( schoonmaken, de was doen ..ook dat van ons) en die zien we later terug. En
Ik heb lekker rust. Languit in de zon met uitzicht op de rivier. Ape en Anne haalden mij op om naar de dorpswinkel te gaan omdat ze daar voor maar 5 ND prachtige shirts hebben. Hans zou er op weg naar het strand langs gaan. Ik heb een prachtig geel shirt gekocht.
Aunti riep me weer apart om te vertellen dat ze met Ape heeft gesproken over haar vermoedens. Ook heeft hij gesjoemeld met haar bankaccount en ze eiste dat hij het terug zou storten. Hij zei dat hij ons geld niet had, maar Anne had gezien dat hij ineens geld had ( ongeveer dat wat wij missen en hij was zonder naar Wellington gegaan.
Hij was anders. Zonderde zich af, belde constant, snauwde de kleinkinderen van Aunti Anne af. Hans was ondertussen terug van zijn wandeling. Een Joegoslaaf die er woonde had zijn voetstappen op het strand gevolgd, en hem opgepikt. Maar goed ook, anders was hij nog lang niet terug geweest. Het was zeker 10 km.
De 4 kleinkinderen ( kinderen van dochter Fiona) zijn echt schatjes. De 2 knullen heb ik het haar geknipt. ( volgens Maoritraditie zou dat bad luck zijn, maar Aunti wist dat wel weer ongedaan te maken; ze was veel te blij dat de jongens zich wilden laten knippen.
Voor het slapen gaan nog met Hans gekletst over Aperehama en wat we allemaal over hem gehoord hadden. Hij zou met ons mee naar het noorden, maar daar hadden we weinig trek meer in. Jammer! Zo’n ongelofelijk leuke, bijzondere, begaafde knul die dan zoiets doet. We beschouwen het maar als investering in een bijzonder leuke paar dagen tot dan toe. Het is een lieverd, maar dat gedrag keuren we absoluut af.



DAG 8: Aperehama had een sollicitatiegesprek. Normaal zou hij erna met ons mee.
Toen ik Aunti Anne zag meteen onze beslissing met haar besproken. Ze voelde zich opgelucht! Had er niet van kunnen slapen wat Ape ons nog meer kon “flikken” als hij mee was gegaan. We besloten dat het wijs was hem een sms te sturen om te zeggen dat we weg gingen zonder hem omdat hij het zo druk heeft. Anne redt zich er verder wel mee en op de terugweg, einde van de week komen we terug om te koken voor de familie ( incl. het gezin van Fiona) en de volgende dag afscheid te nemen.
Alsof het zo moest zijn kwamen we hem tegen.Verbaasd gezicht want hij had zijn sms niet gelezen nog. Het enige wat hij zei was: well ok..I have a lot to do! We kregen een knuffel en gingen verder. We voelden ons net als Anne opgelucht.Eerst boodschappen in Dargaville en toen op weg via Kaikohe noordelijk.
Vlak voor Kaikohe wist ik nog dat er een prachtige Marae was ( gemeenschapshuis) met prachtig houtsnijwerk. Het was nog niet af had Anne ons verteld omdat de bouwer was overleden en er nog geen opvolger was gevonden. We gingen een kijkje nemen en er zaten 2 oude Maoridames die ons vriendelijk begroetten. In de nok van de Marae zie je een WAKA (kano) die door het hele gebouw naar achteren loopt. Met een speciale lichtinval lijkt het binnen net of de kano in het water vaart. We mochten foto’s nemen en toen ze hoorden dat Piripi mijn vriend was kwamen ze helemaal los. De ene vrouw Rahui, was een nichtje van Piripi. Zij en de oude vrouw Emily (ze was al wat dement) vroegen ons een kop thee met ze te drinken. Wat een bijzonder samenzijn! Een kopie van het verdrag hing aan de muur. ( Aperehama was naar de overgrootvader genoemd die als een van de chiefs het verdrag had ondertekend) . We werden vrolijk uitgezwaaid en hebben ons adres en email achter gelaten (de kleinkinderen wisten zich daar wel raad mee)
Via KeriKeri (heel toeristisch) naar het schiereiland van de Doubtless bay.Bij het plaatsje Whatuwhiwhi een prachtige camping gevonden met uitzicht op de zee.
We zitten om half 7 nog in de zon te genieten.

DAG 9:

We overlegde wat we wilden gaan doen, nog een dag blijven of verder. Het Kapa HAKA festival is in Warkworth op zaterdag en we hadden Anne beloofd terug te komen en voor de familie te koken., dus veel extra tijd hadden we niet en we wilden toch ook graag de omgeving van Whangarei bekijken. 99 beach besloten we te laten voor wat het is, de omgeving van Whatuwhiwhi ( de wh spreek je uit als f) leek ons hetzelfde en hoge duinen hadden we elders ook al gezien. We besloten via Ahipara te rijden. PRACHTIG wat een mooi stuk strand! Ik heb er nog mooie kleine stukjes gekleurde Paua (schelp) gevonden.
Een prachtige route via Herekino naar Broadwood. Onderweg werden we opgehouden door een hele kudde jonge stieren die door een paar boeren te paard en honden gedreven werden. WOW ik heb nog nooit zoveel bij elkaar gezien.
Via de road1 richting Whangarei gereden. De afstanden zijn te doen! We waren eigenlijk van plan in de buurt van de Tutukaka bay bij Ngunguru te overnachten, maar helaas, dat wat een camping leek te zijn stond ons niet aan, wat een zootje! Wat een paradijselijke omgeving! De weg vanaf Hikurangi naar Matapouri was prachtig! Wat een uitzichten! Maar wel eng rijden! Ik zat niet echt relaxed in de auto, want eerder die dag in de buurt van Broadwood was mijn “ niet zover naar links” niet doorgedrongen en zaten we met de linker wielen naast een diepe rand. Hans kon de auto er gelukkig met moeite uit trekken, anders was het niet goed gegaan!
We reden door naar Whangarei, waar we stopten bij de Whangarei falls! Hans is er helemaal omheen gewandeld. Ik bleef bij het beginpunt, waar ik het gelukkig goed kon zien want heuveltje op met mijn zere kuit is lastig en pijnlijk.Trouwens geen straf, want bij een poeltje tussen 2 watervallen was een reuzeboom waaraan touwen waren bevestigd. Een clubje Maori kinderen waren er aan het spelen; slingerend aan de touwen lieten ze zich in het water vallen.
We gingen op zoek naar een camping en dat viel niet mee! Er zou er eentje moeten zijn in Whangarei, maar we vonden het niet! Een omweg gemaakt en uiteindelijk terug gereden noordelijk van Whangarei, naar het Kamo spring park. Een redelijk net gedeelte waar wij stonden, achterop de camping een zootje van oude caravans en auto’s. Vermoedelijk wonen daar permanent mensen.
Een heerlijk maaltje gekookt met Kumara ( zoetig aardappelachtige knol) en nog allebei even gelezen.

Dag 10:

Rond 10 uur vertrokken naar het Whangarei museum en Kiwi house. Een goede indruk van hoe de Kiwi leeft. Er was er eentje in een zo natuurlijk mogelijke omgeving.
Het museum was ook de moeite waard om een beeld te krijgen van de lokale geschiedenis.
Via een grindweg terug Dargaville, waar we boodschappen hebben gedaan voor de macaronimaaltijd die we voor de familie hebben gekookt. Willie was helemaal weg ervan en gelukkig is er een heleboel over:)
Morgen gaan we naar Warkworth, even noordelijk van Auckland. We zoeken daar een camping omdat we zaterdag de Haka contest willen meemaken.
PS: Mijn kuit wordt van binnenuit wat sterker..lang leve de homeopathie! alleen heuveltje op lopen is pijnlijk..dus ik moet nog wel het een en ander laten..
Bedankt voor jullie meeleven en positieve gedachten..ook DAT heeft me erg geholpen..
Misschien het volgende bericht pas halverwege volgende week als we bij Greg langs gaan..groetjes en liefs van ons allebei!