dag 11 en 12 en 13

Dag 11

We stonden op en gingen ontbijten in het huis. De baas van Anne, Chris kwam kennis maken met ons. Hij heeft de pub een paar jaar geleden gekocht. Het was al gesloten en in slechte staat van onderhoud. Chris woont iets noordelijk van Auckland in Muriwai Beach en houdt van uitdagingen. Hij is eigenlijk een “builder” en zag kans om het te renoveren en weer rendabel te maken. Anne en William passen op de boel als hij niet in de buurt is. Openen en sluiten, schoonmaak, gasten inboeken en ontvangen.
In Muriwai heeft hij een farm met wat beesten zoals hij zegt en we worden hartelijk uitgenodigd de camper er neer te zetten als we zaterdag uitgekeken zijn bij het Haka gebeuren in Warkworth. Dat is misschien een half uurtje van daar.
Aperehama kwam onverwacht thuis van zijn werk in Te Kopuru-school. Het bleek dat de 24 jarige dochter van zijn zuster ( de 4e zuster in de rij van 24 !!! kinderen) samen met nog een broer en zusje en een vriend een ernstig ongeluk hadden waarbij dat meisje op slag dood was en haar broer en zusje op de intensive care liggen. De vriend was er aardig aan toe.
Aperehama moest met de bus naar Fareday en van daar het vliegtuig nemen naar Auckland.
Hij moet namens de familie van moeders kant strijden tegen de familie van vaders kant om de ziel van het meisje. Een soort onderhandeling in het Maori. Hij is in de familie de enige die het Maori vloeiend spreekt en zal ook moeten voorzingen tijdens de plechtigheid. Anne en Aperehama zijn altijd voorbereid op onverwachte trips als deze en er is een soort familiepot voor de reiskosten. Hun koffers staan klaar ahw. Hij was aangeslagen, logisch, zulke jonge mensen! Hij gaf mij trouwens een prachtige zwarte met fleece gevoerde jas met daarop de naam van de tribe waar ze toe behoren: Ngapuhi met erboven het symbool van de Manu Aute, een soort kite, in het echt gemaakt van stro of "flags"..en die wordt als een soort boemerang de lucht in gegooid en dwarrelt door de lucht. Dit wordt gebruikt bij het nemen van beslissingen o.a en heeft een spirituele betekenis. Anne zei later dat ze had gehoord dat hij het geregeld heeft voor me ( tja 3xxxl is hier geen uitzondering..ze zijn er nog veel groter) vermoedelijk uit schuldgevoel. We moesten het maar zien als een soort terugbetalen van het geld wat weg was.
Anne bij de PUB afgezet en doorgegaan naar het Dargville museum. De geschiedenis van de omgeving werd er in al zijn aspecten goed weergegeven. Daarna afscheid genomen van William bij zijn werk op het tankstation (BP) en doorgereden naar de oostkust (Goatisland) naar Pakiribeach! Lekker op tijd was het, een uurtje of 3. De lucht was bijna helemaal blauw en het waaide flink. Wat een mooi plekje hebben we op deze camping! Uitzicht op de zee en een sterk stromende geul. Gauw zwemkleding aan en heerlijk een paar uurtjes op het strand. Schelpen gezocht en Hans is lekker gaan struinen als een echte jutter.Mijn hoed komt goed van pas nu. En factor 20 is geen overbodige luxe!

Dag 12

Op naar Warkworth naar het “kapa haka festival” en mensen aangehouden om te vragen hoe we het konden vinden. De eerste bleek een Nederlandse knul te zijn die het niet wist, maar de 2e wist het goed uit te leggen. Toen we de camper parkeerden zagen we dat we de waterdop misten. Hans had hem afgesloten met de sleutel, maar kennelijk niet goed! Morgen maar even bellen naar Kea of we er mee doorrijden of via Auckland vestiging een nieuwe moeten halen. Het festival is een soort uitvoering van een aantal scholen, lager en voortgezet onderwijs. De hogere jaren waren echt wel ( egggg wel, zoals William het uitsprak met veel lol) goed! Je kunt zien dat ze erg lang ( jaren) oefenen. De kleintjes waren heel erg grappig om te zien.! De meeste scholen hadden de kleding helemaal traditioneel en ik weet van Anne dat het erg duur is! Het geborduurde bovenstuk heeft kleuren en patronen die bij de plaats horen. De piu piu (rokken) die gemaakt van van “flax” soort riet/vlas.
Al met al hebben we maar een uurtje gemist omdat we wilden eten. Het was indrukwekkend te zien dat soms zomaar van achteruit de zaal een uitdaging kwam voor de groep als ze begonnen met optreden. Een groep Maori’s daagde uit met een indrukwekkende haka
, met hard gezang en gestamp en tongen uit de mond, waarop de groep dan weer reageerde!
Sommige dansen/gezangen waren van meiden tegen de jongens!
We zijn tot het laatst gebleven en toen doorgereden naar Muriwai! We waren eerst te ver doorgereden en kwamen bij het strand! HEEL anders dan aan de andere kant en in het hoge noorden. Dit strand is zwart en de golven ERG hoog. Er werd aan kitesurfing gedaan, Gebeld naar Chris en Sue en na goede uitleg kwamen we bij een KAST van een huis. Wat een prachtige villa. In de heuvels, eigen land met schapen een varken, eenden, een kat en een logé hond half labrador. Pup, zoals ze genoemd wordt (8 maand oud) is een sweety. We kunnen ons hart ophalen. Chris heeft het huis zelf gebouwd, steeds weer een deel erbij. Zo is er een zwembad met fitnessruimte, er zijn 4 badkamers, 6 wc’s een biljartzaal. De slaapkamer is een complete zaal. De keuken is gezellig en groot en de er is een prachtige patio met uitzicht rondom op de heuvels.

Dag 13:
Op dit moment is Tutti Cantano aan het zingen ( ben heel benieuwd naar hoe het ging!)en kijkt Hans met Chris en Sue naar de rugbywedstrijd tussen Wales en Nieuw Zeeland.
We nemen wel foto's van het huis die ik de volgende keer laat zien.