dag 29, 30, 31 en 32

Dag 29 Vervolg: dinsdag
Hans was na 2 uur terug uit Bluff.en pikte me op in het internetcafé. Bij het uitstappen van de auto schoot er weer iets verkeerd in mijn onderbeen. In de holte van mijn knie, vermoedelijk nog te maken met mijn eerste blessure. Het was helemaal over dacht ik. Niet dus..
Dat betekent rustig aan! Jammer, want vandaag verder langs de zuidkust, waar erg mooie uitstapjes zijn. In de praktijk bleek dus dat Hans alleen de wandeling naar de waterval van Mac Lean moest maken en ook naar het strand van Nugget Point. Daar kun je Zeeleeuwen, pinguins, zeehonden vinden. Hans had geluk! Hij struikelde bijna over een MEGA zeeleeuw.
Terwijl hij zeewier fotografeerde schrok hij zich het apezuur van gegrom naast hem. De zeeleeuw lag op nog geen 2 meter afstand. Hij klom over een bergrug naar de andere baai en zag daar nog een groep zeeleeuwen. In totaal zag hij er 15 en kwam helemaal enthousiast terug. In Balclutha vonden we een aardige camping.
Hans haalde iets uit de campervan en stapte met zijn voet half op het beton, half in het gras.
Dat ging niet goed. Zijn enkel was pijnlijk en aan een kant dik.
Meteen natuurlijk Reiki gegeven en homeopatische middeltjes klaargemaakt. Van een aardige Nieuw Zeelander kregen we een rekverbandje.
We zijn vandaag wel een stelletje krukken samen. Maar kijken morgen hoe het gaat.

Dag 30 woensdag:

Hans had een rustige nacht en als steun deed hij zijn stevige wandelschoenen aan. Gelukkig ging het best et autorijden. Voor mij opluchting, want ik vind het nogal wat om een behoorlijk grote camper te besturen.
Van Balclutha vertrokken we naar Dunedin. Aan het einde van de landtong ( ca 30km rijden langs een erg smalle weg langs de baai) van Dunedin “Otega Peninsula” zich het gebied van Albatrossen en van Yellow eyed Pinguins. De albatrossen laten zich zien als het meer waait en er was geen geelogige pinguin te bekennen. Wel zeehondjes die er lekker op de rots lagen of op hun ruggetje rondtollend in het water bewogen en een hele grote kolonie aalscholvers en meeuwen en ook heel leuk: een in de verte spelende groep dolfijnen. Helaas te ver weg om ze goed te kunnen bekijken, maar het was leuk ze te zien duiken. Op zijn minst een groep van zeven.
We hadden geen zin Dunedin in te gaan. Het is een behoorlijke universiteitsstad en we reden er alleen door op weg naar het noorden.
Waar het kon reden we langs binnenweggetjes zo dicht mogelijk bij de zee. We stonden in de buurt van Kakanui te kijken naar een paar surfers.
Bij Oamaru was weer een plek waar de yellow eyed en ook blue pinguins te zien zijn. We waren er rond 5 uur en dat zou de beste tijd zijn. Het pad naar de kijkhut was gelukkig niet te steil en te belopen door 2 hompeltjes. Ik voelde me trouwens een kiewit vergeleken bij Hans en dat is nieuw. Zijn wandelstok komt nu extra goed van pas.
Het was erg koud daarboven in die kijkhut en we waren niet echt erop gekleed. De wind waaide dwars door onze dunne fleecetruitjes. Na een uur hield ik het voor gezien en Hans kwam ook al gauw. Gelukkig hadden we in de Doubtfulsound onze pinguins al goed kunnen bekijken. Iets noordelijk van Oamaru zagen we een campingbordje. Het was een eenvoudige, maar prettige visserscamping. Gelukkig voor mij geen vis te zien!

Dag 31: donderdag

Hans zijn enkel gaat naar omstandigheden goed. Hij is wel aan een kant blauw, maar de zwelling en pijn valt mee ook al moet hij elke stap voorzichtig zetten. Het ziet er naar uit dat de homeopathie wederom zijn werk goed doet bij allebei.
Boven Timaru de “Inland scenic route” richting Mount Sommers. Het eerste plaatsje waar we doorkwamen, Geraldine zag er leuk uit. Verzorgde huizen, groenvoorziening, leuk winkelstraatje. Het eerste stuk van de route was wat saai. Waarom er toch zulke megagrote brede heggen staan die ons uitzicht verpesten snap je niet. Tja windvangers, maar zo lomp.
Verderop begonnen de bergen weer in beeld te komen die in een dikke bewolking lagen en soms scheen er via een open plek in de wolken net de zon op een besneeuwde bergtop.
Op een parkeerplaats bij een snelstromende beek hadden we onze pauze. Een prachtig ijsvogeltje(kingfisher) zat te vissen. We zagen hem duiken in de rivier.
Verderop stopten we bij een prachtige aquablauwe rivier, de Rakaia river.
We waren van plan om bij Rollestone de naturistencamping “Pineglades” een plek te zoeken.
Dat is 20 km ten zuiden van Christchurch. Eerst maar eens boodschappen daar gedaan en toen gebeld waar we de camping konden vinden. Jeetje wat kunnen sommige mensen slecht de weg uitleggen! Heel wat nagevraag en toch zaten we helemaal mis. Weer gebeld en uiteindelijk kwamen we er. We voelden ons er absoluut niet thuis! Allemaal huisjes, en een sfeer waar we ons niet thuis bij voelden. We reden dus maar weer verder en besloten naar de Banks Peninsula te gaan: het schiereiland ten oosten van Christchurch. We willen daar een dolfijnen/walvissentocht gaan maken en lazen dat er een camping moest zijn in “lebons bay”.
Wat je op een kaart niet altijd goed kunt zien zoals deze keer, is dat de weg dus door een erg bergachtig gebied gaat en zo verschrikkelijk steil en hoog, met erg smalle wegen. De remvloeistof of remschijven raakten oververhit en begonnen te stinken ervan. Eindelijk waren we in Lebons bay, maar de beloofde camping bleek niet meer te bestaan, dus weer enge weggetjes deels terug moeten nemen en toen richting Akaroa. Pff, we waren allebei opgelucht toen we bij de camping in Akaroa waren. Het was wel HEEL spannend geweest.
We blijven hier dus in elk geval 2 nachten.

Dag 32: vrijdag.

Niet zo'n vrolijk begin. Alles rondom onze " vriend" Aperehama heeft een staartje gekregen. Half november bleek dat we geen toegang meer hadden tot onze creditcard. We hadden de limiet bereikt bleek bij navraag bij de postbank. Volgens ons kon dat niet (we hadden alle bewijsjes bewaard) en begonnen te vermoeden dat bij het stelen van het geld ook mijn creditcard gegevens overgenomen waren. Meteen toen de kaart geblokkeerd, gelukkig hadden we nog Hans zijn card of cash uit de muur met mijn gewone pasje. We hebben A. met het gegegeven geconfronteerd en hij gaf het toe en zou zorgen dat het terug gestort werd. We gaven hem tot gisteren, zo niet dan gingen we naar de politie. Het was er dus NIET en het gaat om een behoorlijke som. Gelukkig maar dat er een limiet op de kaart zat zodat het nog enigszins beperkt bleef.
Dus wij vanmorgen naar de politie. Het blijkt dat er 12 aanklachten al waren en 5 bevelen tot aanhouding omdat hij niet bij de rechtbank was verschenen. Lekker mannetje dus! We hebben de politie alles wat we maar wisten doorgegeven incl. een aantal foto's van hem.
We willen het nu verder los laten en de laatste dagen nog genieten. Akaroa staat bekend om zijn dolfijnen en walvissen in de omgeving. We gaan dus zeker een tochtje maken met een boot om ze hopenlijk te zien.
Het zonnetje schijnt vrolijk en we hebben er zin in.