Dag 33 t/m 36

Gisteren in de haven navraag gedaan naar de boottochten en voor vandaag 12 uur gereserveerd voor het zwemmen met de dolfijnen.
WOW wel spannend hoor! We moesten er om 11.20 zijn en kregen na betaling een pak uitgereikt en surfschoenen. Het eerste pak waarin ik me probeerde te persen was ECHT veel te klein en het pak wat ik toen kreeg ging maar net! Wat een gewurm om me erin te persen. Hans had natuurlijk geen probleem ermee. Ook de ritsen van de surfschoenen kreeg ik niet dicht. Waar bij een ander mens de enkels nog zitten beginnen bij mij bijna de kuiten al, dus ik kreeg surfsokken uitgereikt zonder zolen. Haha, ik voelde me net een opgestopt worstje. Alles zat vreselijk strak en ik had het gevoel dat ik nog maar net kon ademen.
Er werden toen we op de boot stapten foto’s gemaakt, ook van Hans en mij eentje en we vertrokken naar het einde van de baai. We vonden het wel spannend of de dolfijnen zich zouden laten zien natuurlijk. Ze kijken voordat we te water gaan wel of er geen baby’s in de groep zijn, omdat het gevaar dan bestaat dat ze door de zwemmers worden gescheiden van de moeder en , een baby heeft zijn moeder 2 jaar nodig. Het soort dolfijnen wat je hier vindt zijn Hector’s dolphins, een klein soort die alleen hier voorkomen met een witte buik en een grijze rug. Ze zijn ongeveer 1 – 1.20m groot.
We hadden al vrij snel geluk! We zagen ze door het water laveren en we mochten ons in de zee laten zakken via het trappetje. Ik vond het best eng! Zwemmen met een snorkel is heel anders ademhalen en ik moest mezelf manen rustig te ademen. Een ander ding is dat je door die pakken blijft drijven, op je rug of buik en het kost veel moeite rechtop in het water te komen. Ik was even het gevoel van controle kwijt, maar begon me gelukkig al gauw prettiger te voelen en zorgde wel dat ik niet van de groep of de boot afdreef. Al gauw zwommen de dolfijntjes tussen ons door, onder ons, naast ons! Soms eentje, soms 2 of 3 tegelijk. WOW! Je kon ze bijna aanraken! Dat mocht trouwens niet, omdat ze te kwetsbaar zijn bij hun neusjes en ze zwemmen weg als je ze wilt aanraken. Van Hans is nog een foto gemaakt met dolfijn vlak bij hem. Die scan ik thuis even in.
Al met al zeker een half uur in het water gebleven. Onze voeten en handen werden koud en het was genoeg! We hadden echt waar voor ons geld gekregen! Wat een bijzondere ervaring!
Terug op de boot kregen we warme chocola wat ik maar niet heb genomen want mijn maag voelde wat raar; vermoedelijk in het begin teveel lucht naar binnen gehapt of zoiets. We gingen terug naar de haven. We hadden bijna allemaal koude handen en voeten. Ik voelde me helemaal wel koud trouwens. Bij de haven onze pakken uitgepeld en de warme douche was zeer welkom! We hebben een pakketje gekocht met daarin de foto’s en een dvd over de dolfijnen en andere dieren die hier voorkomen.
Akaroa is een prachtig sfeervol plaatsje en we hebben er een poosje rondgelopen. Koffie gehaald en toen zagen we duitse mensen terug waarmee we samen de Doubtful Sound hadden bewonderd. Het is meer gebeurd dat we onderweg op hele andere plekken mensen tegenkwamen waar we al eens eerder op de camping stonden.
We hadden een restaurant gezien waar we pizza konden eten en rond 5 daar heerlijk gegeten en erna op een bank in de zon gezeten. Wel bijzonder te bedenken dat Nederland storm en sneeuw te verduren heeft nu. Het is hier rond 19-20 gr, niet zo warm voor de tijd van het jaar, maar voor ons heerlijk, ook al hebben we de truien wel nodig.
We hadden een plek gereserveerd op de camping, dus konden zo naar ons plekje rijden.
Morgen richting Christchurch via een omwegje. We willen een camping aan de noordkant van de stad nemen. Dinsdag worden we bij de oud buurtjes van Eppo en Henny verwacht. Ze wonen de laatste jaren met hun 2 zoontjes hier en we eten bij ze en laten onze etenswaren en boeken achter. Woensdag de camper inleveren en erna in een hotel en donderdag back to Holland! Het gaat hard nu

Dag 34: zondag.

Voor Hans pech, hij had gehoopt de rugbywedstrijd tussen the Allblacks en Schotland te kunnen zien, maar op de camping hadden ze geen SKY tv en dus ging het feest niet door.
We waren daardoor wel op tijd reisklaar en besloten toch maar naar Kaikoura te gaan.
Door Christchurch heen en dan vanaf Waipara de westelijke weg langs de bergen Mt Lyford.
Een prachtige route! Mooie vergezichten met prachtige bergtoppen, sommige met sneeuw.
Kaikoura is een touristische plek, veel hotels, motels, restaurants, toeristische winkeltjes, en het ligt prachtig aan de zee. Iets ten zuiden van het plaatsje is een plek waar veel zeehonden te zien zijn. Jammer genoeg geen verrekijker, maar we zagen met het blote oog zo al een kolonie liggen. Een gevecht tussen 2 indrukwekkende mannetjes konden we zelfs volgen. Hans heeft nog een pad de berg op genomen. (gaat dus de goede kant op met zijn enkel) en gefilmd.
We vonden een camping 15 km ten zuiden van Kaikoura in Goose Bay. Onderweg er naartoe zagen we pinguins op het strand.
Hans kwam terug met een prachtige hele Paua schelp voor me van het strand bij de camping.
Als je geluk hebt kun je hier ook walvissen zien. Morgen voordat we weggaan maar goed opletten dus. Wie weet hebben we geluk.
We genieten nog na trouwens van onze dolfijnen ervaring! Morgen via de kustweg terug naar Christchurch waar we een camping zoeken.

Dag 35: maandag

Voordat we Goose Bay verlieten eerst even het strand op om te zoeken naar meer Paua. Helaas niet gevonden. Hans klauterde over de rotsen en toen ik terug ging naar de auto zag ik hem niet meer. Wel HELE grote golven die braken op die rotsen. Ik vloot en riep, maar geen antwoord. Ik terug gelopen, maar ook daar zag ik hem niet. Ik zag allerlei doemscenario’s voor me, maar gelukkig, toen ik bij de auto terug was kwam hij heel rustig van de andere kant aan gelopen. Pff.. Ik was even vergeten hoe snel hij zich beweegt.
We reden verder naar het zuiden. Een mooie kustweg en sloegen af richting Gore Bay.
Samen eerst lopen zoeken naar allerlei schatten op het strand. Het weer was lekker, zonnig en ongeveer 20 graden. We zijn er een hele poos gebleven, want het was er super. Even verderop werd een uitzichtpunt aangegeven met de naam “Cathedral cliffs” . Hele aparte bergwanden n bestaande uit een soort kolommen. Het was een toeristische route, maar dat was wel te zien ook! De weg ging over in een gravel road, maar de uitzichten! Heel erg mooi!
We hebben uitgebreid stilgestaan om te kijken naar een kudde prachtige koeien. Het doet me goed te zien dat de kalfjes hier gewoon bij de moeder blijven en niet zoals in Nederland weggehaald bij de moeder meteen na de geboorte. Dit groepje had gelukkig de staarten nog, maar we hebben ook vaak gezien dat de staarten grotendeels eraf worden gehaald hier.
We hadden tijd om ten noorden van Christchurch een camping te zoeken en hebben er 2 bekeken die afvielen. We staan nu pal ten noorden van de stad in Spencer beach. Een mooie ruime camping en omdat we op tijd waren konden we nog heerlijk genieten van de zon. Omringd door vogeltjes die aan het bedelen waren. Een vinkje was zelfs zo brutaal dat hij de chipjes uit onze hand pikte.
Hans is nog wezen wandelen langs het strand en ik heb ondertussen van alles uitgezocht wat mee terug kan naar Nederland en weg gedaan wat we niet mee willen. Folders, schelpen, stenen.

Dag 36: Dinsdag

Het was fantastisch weer toen we opstonden en we hebben lekker in het zonnetje ontbeten en zijn in onze boeken gedoken. Niet voor te stellen dat we aan het einde van de week weer in Nederland zijn met misschien nog steeds winterse buien. Om een uur of half 3 naar het strand gegaan, even lekker de zeelucht opgesnoven en op naar Christchurch. Het was met de plattegrond er bij gemakkelijk te vinden in welke wijk we moesten zijn. Op goed geluk er rond gereden en jawel, we reden zo de goede straat in. We werden hartelijk ontvangen en hebben samen met Alieke en John en oma Jose en hun zoontje Ben heerlijk in de tuin gegeten. Tom van ruim een jaar lag inmiddels te slapen. Ik zit nu dus achter John's bureau dit te schrijven. De laatste keer vanuit Nieuw Zeeland. Morgen de camper inleveren en donderdagmorgen om 11 uur vliegen we.
Vrijdagmorgen vroeg zijn we weer in Nederland. Tot in december allemaal!

PS De enkel van Hans is nog wel een beetje dik, maar hij loopt zonder stok en zonder al te veel pijn en mijn blessure is bijna genezen.

PS 2: het lijkt ons ook weer heerlijk in ons eigen huis te zijn, onze kinderen weer te zien, de kat, de hond. Zo hoort het ook. Genieten van de vakantie, en het ook weer heerlijk vinden thuis te komen.