Dag 5, 6 en 7, 30 oktober t/m 1 november Auckland,

NZ dag 5, 6 en 7, 30 oktober t/m 1 november Auckland, Waipu Cove en Russel

De vorige avond hadden we geen moed meer om de stad in te gaan om te eten en besloten gebruik te maken van roomservice. Een heerlijke Chili con carne voor zo’n 9 euro PP.
Om een uur of 10 naar bed en we hadden allebei hazeslaapjes. Om 5 uur klaarwakker, maar uiteindelijk toch nog weer een uurtje in slaap gevallen. Een nawee van het tijdsverschil, voor de rest totaal geen jetlagverschijnselen. Vermoedelijk een combinatie van de stopover in San Francisco en het betalen van een extra overnachting zodat we meteen na aankomst ons bed in konden ipv wachten tot een uur of 11 s morgens. Daarnaast had ik een homeopatisch combinatiemiddel mee om jetlag te voorkomen.
Van Kristina de vraag of we een idee hebben waarom Nieuw Zeeland zo moeilijk doet bij de douane. Ik weet dat ze als de dood zijn voor “uitheemse” ziektekiemen en dieren die er niet horen. Het uit balans brengen van hun ecosysteem is een grote angst. Vandaar dat je ABSOLUUT geen zaden, planten, vlees, dieren, voedsel, aarde tussen je zolen, enz mee mag nemen. Ze zijn er super streng op. Dat hadden we de vorige keer ook al opgemerkt, maar nu dus zelf eruit gepikt voor extra controle.
Een voorbeeld is de invoering van de POSSUM, die er van oorsprong niet voorkwam. Door het ontbreken van natuurlijke vijanden is het een plaag geworden. (Ze vreten de bossen kaal. Je ziet er menig platgereden beestje op de wegen. Enige voordeel is dat ze een prachtige zachte pels hebben en de gesponnen draden in combinatie met pure schapenwol geeft lichte, erg zachte, warme, sterke wol. Het heeft mij zelfs geïnspireerd weer te gaan breien. Ik heb in Nederland bij een nieuw zeelandse site wol besteld en die is inmiddels afgeleverd bij onze vrienden die we de volgende week gaan bezoeken. Tijd genoeg s avonds om lekker te zitten breien.)

Om 8 zouden we gehaald worden. Het werd pas na half 9 en alles lag al klaar voor ons bij KEA campers. Eerst allerlei formaliteiten, uitleg in de camper zelf en toen rijden maar.
HEEL eng eerst weer. Het links rijden is niet het grootste probleem, dat went enorm snel.
Wat wel lastig is en Hans het zweet in de handen gaf af en toe is het links schakelen. Vooral het terugschakelen op onverwachte momenten.. Het stuur zit rechts, en je schakelt met je linker hand. Maar het zelfvertrouwen is er weer, en het gaat Hans inmiddels goed af.
We reden eerst naar eeen Pak’n Save, mega grote supermarkt ten noorden van Auckland voor het inslaan van proviand maar eerst ontbeten in een broodjeszaak ernaast.
Ons avontuur kon beginnen!
We kozen voor de raod 17 naar het noorden via Orewa,Warkworth, Te Hana. Vervolgens een prachtige route richting kust, via Mangawhai Heads naar Waipu Cove.
Onderweg een paar keer gestopt om te genieten van het uitzicht.
In Waipu Cove een rustige kleine camping gevonden ( de grote vermijden we zoveel mogelijk, geen zin om camper aan camper te staan als het ook anders kan)
We genieten van de vogelgeluiden hier en Hans is op speurtocht geweest op het strand terwijl ik aan het koken was.
Weer prachtige strandfoto’s

De volgende dag op weg naar Russel, namen we noordelijk van Whangarei een afslag bij Whakapara richting de kust, Helena Bay.
Wat een mooie route! Achter elke bocht een nieuwe verrassing! Iets boven Helena Bay zagen we een aankondiging van “the gallery & cafe subtropical garden. Het lag in the middle of nowhere, maar arriveerden in een paradijs!
Een houten gebouw, prachtige tuin, en een gallery waar we alles wel hadden willen kopen. Alles zeer smaakvol, kleurrijk, van schilderijen tot keramiek, sierraden, beeldhouwwerken.
We hebben ons ingehouden en beperkt tot voor allebei een betaalbare hanger.
Het terrasje heeft een uitzicht over het ruige landschap met in de verte de zee. Magic hing er in de lucht. De lekkerste koffie tussen Auckland en Russel prezen ze aan en dat klopte. Een van de dames raadde ons aan onder weg een afslagje te nemen naar Rawhiti, waar volgens haar het mooiste plekje van de oostkust te vinden was. We moesten wel een stuk gravelweg hebben, maar het zou de moeite waard zijn. Omdat we open staan voor suggesties en ons laten leiden door dat wat er op ons pad komt hebben we het natuurlijk gedaan! Ze had niets teveel gezegd! Uitzicht op de eilandjes in de baai, prachtige begroeiing, de zon erbij!
Hans heeft er nog een wandeling gemaakt.in de bush en had allerlei ontdekkingen gedaan. Zoals de Tuï (vogel), die we op onze vorige reis niet hadden gezien.
We zijn er een paar uur gebleven. Toen we weg reden op naar Russel bleek dat we de achterdeur niet dicht hadden gedaan!, We werden erop gewezen door een plaatselijke bewoner die ons apart achterna is gereden om ons erop opmerkzaam te maken! Een spannende weggetje door de heuvels/bergen bracht ons in Russel, een klein plaatsje van waaruit boottochten georganiseerd worden langs de vele eilandjes.
Er is maar een camping. We kozen een plek met uitzicht over de bay. Nog even een paar boodschappen en rondlopen in het dorp en daar hadden we weer een leuke ervaring, want het bleek HALLOWEEN te zijn en een groepje van 5 verkleedde kinderen kwam voor ons zingen. Ze hebben ons uitgelegd wat de bedoeling was en hebben ons allerlei raadsels opgegeven die we moesten oplossen. Heel grappig waren ze en heel vrij.

1 November: Vanmorgen meteen een van de boottochten geboekt via de campingreceptie en een nachtje bijgeboekt. De zon komt er af en toe door en het waait nogal.
Hans heeft er alweer een wandeling opzitten.
Om kwart voor 2 vertrekt de boot. We hebben gekozen voor de dolphin tocht en eindbestemming “whole in the rock”.
We kwamen langs vele mooie eilandjes en droomstrandjes en ook zagen we ons plekje van de dag ervoor bij Rawhiti/Okebay. Iets daar voorbij lagen boten bij een groepje speelse dolfijnen.
Een filmpje en een aantal leuke foto’s leverde dat op.
Toen verder naar de whole in the rock. Pff wat werd de zee ruig. We konden niet meer aan dek blijven. Moesten voor de veiligheid allemaal naar binnen en maar goed ook. Mijn maag heeft het gehouden, maar lekker was het niet. Bij rustiger weer wordt er door het gat gevaren, maar de zee was te wild. We hebben er wel omheen gedobberd.
Ik was eerlijk gezegd blij dat we terug gingen. Het was me veel te woelig. Enorme golven.
Aan boord toen het weer rustiger was en we bijna terug waren in Russel met een leuk stel jonge mensen gepraat. Hij van oorsprong uit Fiji, zij een duitse. We kregen hun adres in Auckland en mochten altijd bellen als er iets was.
In Russel een terrasje gezocht, wat gedronken en rond gelopen in het dorp. We besloten een “vette hap” te nemen bij de fish and chips takeaway. Deze werd gerund door Maori’s.
We zaten buiten te eten en de eigenaresse ging bij ons zitten. Het werd een ontzettend warm gesprek. Bijzonder. Toen we weggingen kregen we allebei een dikke knuffel.
Het was een hartverwarmend contact, een kadootje van de kosmos.
Morgen willen we naar Waitangi. Het treatyhouse bezoeken waar het verdrag met de Maori’s werd getekend en van daaruit zijn we van plan te kijken of onze Maorivrienden thuis zijn ( in te Koperu, bij Dargaville)