Dag 11 tm 13, 4 tm 6 november, Hamilton

Dag 11, 12, 13 , 4 t/m6 november 2008, Hamilton

Dinsdag begon wat wisselvallig. Pittige buien, maar ook zon tussendoor. De 2 tandemkano’s werden op het dak gehesen en we werden afgezet door zoon Philip. De de auto weer aan het end van onze tocht neerzette.
De Waikato rivier stroomt dwars door de stad Hamilton en we gingen stroomafwaarts. Een tocht van ongeveer anderhalf uur.
Voor mij een groot avontuur, want ik heb ooit, een jaar of 15 geleden in een kano gezeten, maar het is niet mijn ding. Spannend ook of ik er wel in paste ( vond ikzelf, Greg lachte me uit, was ruim genoeg zei hij) en jawel, ik paste erinJJJ
Ik vond het best een eng gevoel. Hans achter mij zittend en me aanmoedigen en complimenten gevend. Dit in tegenstelling tot 15 jaar geleden toen ik zo mijn best deed en steeds te horen kreeg dat ik “lepelde”!
Super ervaring en voor mij precies lang genoeg. Het is een mooie manier om de omgeving heel anders te zien. Midden door de stad en alleen maar stilte ervaren. Heel bijzonder. Ik was toch wel weer blij met beide beentjes op de grond te staan.
S middags naar de tuinen van Hamilton geweest. Heel mooi aangelegd, een Japanse, Chinese, Perzische, Engelse, Romeinse en Nieuw Zeelandse tuin nog in aanleg)

Woensdag begon minder leuk. Ik stond op met wazig zicht! Ik heb een lui oog wat niet werkt, dus moet het helemaal van mijn rechter oog hebben, en als dat in een keer uitvalt is het goed schrikken. Ik kon nog geen smsje lezen, mijn mail niet lezen, geen borden langs de weg, alleen vage gezichten zonder ogen, geen vogel in de bomen.
Ik dacht dat het misschien rozenolie kon zijn wat ik de avond voor het slapen gaan op mijn gezicht had gesmeerd en misschien in mijn oog. Maar helaas, oogwassingen hielpen niet.
Hans heeft een fantastische, maar heftige kanotocht gemaakt gisteren. Startend bij Raglan waar de Waikato River begin, met de keiharde wind mee. Maar ze moesten ook nog weer terug en dat was knokken tegen de elementen. Allebei ervaren kanovaarders, dat scheelt. Het was de moeite waar, want ze hebben zelfs een groep lepelaars gezien.
Barbara en ik hebben gewinkeld, girltalk, ergens koffie drinken, heel gezellig.

Vanmorgen nog steeds slecht zicht. Niet verbeterd. Barbara heeft een afspraak voor me kunnen regelen bij de opticien die me onmiddellijk doorstuurde naar de oogkliniek waar ik gelukkig ook vandaag tussen gepland werd. Alle lof voor de mensen waar ik mee te maken had! Vooral de steun van Barbara die er steeds voor me was.
Ik blijk een aandoening te hebben die “branc retinal vein occlusion” heet. Het is een oedeemvorming van de Macula in het oog en opgezette vaatjes. Zonder behandeling gaat het meestal over in 1 a 3 maanden. Pfff… mocht het niet vanzelf verbeteren dan zijn er verschillende mogelijkheden, lazer, medicatie of in het uiterste geval operatie. Hoe ontstaat nou zoiets..tja..misschien speelde de vlucht een rol, uitdroging door te weinig drinken, of eventueel iets algemeens met mijn bloedvaten. Moet dus wel mijn bloed laten checken in NL en naar de oogarts. De foto’s mee als vergelijk.
Ik heb goede hoop, ik kan nl sinds het einde van de middag lezen zonder loep, al is het wel met meer inspanning. Schrijven doe ik bij wijze van met mijn ogen dicht..
De borden kon ik ook al beter ontcijferen.
Om 5 zijn we naar een cafe geweest, een soort happy hour en echt heel gezellig!
Ik heb een heerlijke Nasi goreng gemaakt en naar NL gebeld.
Nu dit verslag online en foto’s erbij uitzoeken.
Morgen door naar de oostkust via Whakatane. Maorigebied ook. Lekker het avontuur weer tegemoet na trouwens een heerlijke logeerpartij in een lux bed bij ontzettend warme vrienden!